Οικουμενικό πατριαρχείο - Ιερός Ναός Γενήσεως Θεοτόκου Μπεντεβή Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης

 

Φιλανθρωπία Ιερού Ναού Γενήσεως Θεοτόκου Μπεντεβή

Ένα από τα σοβαρά θέματα που απασχολούν την Ενορία μας και που με πολύ αγάπη..Περισσότερα

Κοινωνικό φροντιστήριο Ιερού Ναού Γενήσεως Θεοτόκου Μπεντεβή

Το Κοινωνικό Φροντιστήριο της Ενορίας μας λειτουργεί 4 συνεχή χρόνια και..Περισσότερα

Ιστορικό Ιερού Ναού Γενήσεως Θεοτόκου Μπεντεβή

Ήταν μεγάλος ο πόθος των κατοίκων της περιοχής Μπεντεβή Καμάρας και Παλαιού..Περισσότερα

Πρόγραμμα Ιερού Ναού Γενήσεως Θεοτόκου Μπεντεβή

Πρόγραμμα του Ιερού Ναού Γενήσεως Θεοτόκου Μπεντεβή Ηρακλειου..Περισσότερα

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ


 Οι εξ ανατολών γείτονες και άσπονδοι «φίλοι»μας Τούρκοι δεν παύουν να μας θυμίζουν κατά καιρούς, με διάφορες δηλώσεις τους, τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν την Ευρώπη. Γενικώς, η Ευρώπη γι’ αυτούς είναι ο χώρος που θα τους δώσει τα διαπιστευτήρια μιας σύγχρονης, δημοκρατικής και πολιτισμένης χώρας, όπως επιθυμούν τουλάχιστον να φαίνονται. Εξάλλου, η παράδοση της Τουρκίας όσον αφορά τη σχέση της με την Ευρώπη είναι γνωστή: η Ευρώπη έπαιξε τον πρώτο ρόλο στην επίλυση του ανατολικού ζητήματος και τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ενώ και η Τουρκία από τη μεριά της συνέπραξε με ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Βουλγαρία), προκειμένου να επιτύχει την γενοκτονία σε βάρος Ελλήνων και Αρμενίων. Πρόκειται, δηλαδή, για μια σχέση που βασίζεται απόλυτα στο συμφέρον και όχι σε πολιτικές, πολιτισμικές ή ιδεολογικές ομοιότητες μεταξύ των δύο χώρων και πολιτισμών.

Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε μπορεί κανείς να κατανοήσει και τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του πρωθυπουργού της Τουρκίας κ. Νταβούτογλου, ο οποίος εγκαλεί τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι επιχειρούν να φορτώσουν το προσφυγικό πρόβλημα στις πλάτες της χώρας του, χαρακτηρίζοντας, ταυτόχρονα, την Ευρώπη ειρωνικά «χριστιανικό φρούριο». Τονίζει, επίσης, ότι η οικονομική συμβολή της Ευρώπης στην  επίλυση του προσφυγικού προβλήματος είναι μικρή. Για το πρώτο ζήτημα ο Τούρκος πρωθυπουργός ίσως και να έχει κάποιο δίκιο, παραγνωρίζοντας, ωστόσο, αυτό που συμβαίνει τούτη την ώρα στα ελληνικά νησιά και το ρόλο των Τούρκων διακινητών και δουλεμπόρων στη μεταφορά των προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα. Προφανώς, από όσα τουλάχιστον γνωρίζουμε, η Τουρκία ελάχιστα πράγματα κάνει για τον έλεγχο της ροής των μεταναστών και προσφύγων ούτε και έχει ακουστεί τίποτε για τιμωρία δουλεμπόρων και διακινητών στο έδαφός της. Από την άλλη μεριά, στην απαίτηση για οικονομική βοήθεια καθρεπτίζεται η βαθύτερη επιθυμία του τουρκικού κράτους, που δεν είναι άλλο από τον ευρωπαϊκό παρά. Ο Τούρκος θέλει χρήμα, δίχως να βγει από το «ραχάτι» του [ραχάτι= τούρκικη λέξη (rahat), που σημαίνει οκνηρή διάθεση, χουζούρι, τεμπελιά]. Έτσι έμαθε ο ανατολίτης από την ιστορία του: να έχει τους ραγιάδες να δουλεύουν γι’ αυτόν. Κι όταν εκείνοι σήκωναν κεφάλι, δεν ορρωδούσε να κόψει μερικά, για να μπουν στο καβούκι τους οι υπόλοιποι. Τώρα, βέβαια, δεν μπορεί να το κάμει, διότι πρέπει να φανεί πολιτισμένος Ευρωπαίος. Έλα, όμως, που το κουστούμι και η γραβάτα δεν σε κάνουν Ευρωπαίο.

Κι ερχόμαστε στο τρίτο και σοβαρότερο, κατά την άποψή μας, σημείο της δήλωσής του κ. Νταβούτογλου, ότι δηλαδή η Ευρώπη είναι «χριστιανικό φρούριο». Νομίζω πως εδώ κρύβεται όλο το πρόβλημα που απασχολεί τούτη την ώρα το Ισλάμ και, βεβαίως, τους ισλαμιστές και κρυφο-φονταμενταλιστές που κυβερνούν την Τουρκία: να αλλάξουν αυτό που είναι η Ευρώπη, δηλαδή ένας χώρος όπου ο χριστιανισμός ρίζωσε και αποτέλεσε την παράδοσή της και έναν από τους πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού τους βρίσκεται η επιθυμία να πετύχουν με τη ραγδαία είσοδο των μουσουλμάνων στην Ευρώπη ό, τι δεν μπόρεσαν, όταν έφτασαν στα πρόθυρα της Βιέννης να κάμουν το 1683.

Αλλά, ακόμη κι αν τα πράγματα δεν είναι έτσι, με ποιο δικαίωμα ο ειρωνικός Νταβούτογλου κριτικάρει την ουσία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος; Κατακρίνει κανείς το γεγονός ότι η Τουρκία είναι μια μουσουλμανική χώρα; Αν η χριστιανική Ευρώπη δεν αρέσει στην Τουρκία, ας στραφεί αλλού (το έκανε, εξάλλου, όταν στην Αίγυπτο επικράτησαν οι «αδελφοί Μουσουλμάνοι»). Ας στραφεί στις άλλες «αδελφές»μουσουλμανικές χώρες (Ιράν, Υεμένη, Ιορδανία, Αραβία κλπ) και όχι στη χριστιανική Ευρώπη. Την Ευρώπη, που, επειδή ακριβώς είναι χριστιανική, δέχεται και τους μουσουλμάνους. Την Ευρώπη, που η χριστιανική της παράδοση για αγάπη, αδελφοσύνη, σεβασμό στον άνθρωπο χωρίς υποσημειώσεις και προαπαιτούμενα την κάνει ανεκτική και ανοικτή προς όλους, ακόμη και προς τους «διαφορετικούς άλλους». Αντίθετα, ας τολμήσουν Ευρωπαίοι να μεταναστεύσουν μαζικά σε μουσουλμανικές χώρες. Θα γίνουν άραγε αποδεκτοί, αν δεν ασπαστούν το Ισλάμ και δεν εξαναγκαστούν πρώτα να σουνουτέψουν;

Θα πρέπει κάποτε να καταλάβουν οι φίλοι μας οι Τούρκοι ότι η Ευρώπη είναι αυτή που είναι, επειδή ένας από τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχτηκε και στηρίζεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι και η χριστιανική της κληρονομιά και παράδοση. Γι’ αυτό η Ευρώπη, επειδή δηλαδή είναι «χριστιανικό φρούριο» και με δημοκρατική παράδοση (κληροδότημα των αρχαίων Ελλήνων), μπορεί να δέχεται και την ίδια την Τουρκία, μια μουσουλμανική χώρα, στους κόλπους της. Στην Ευρώπη κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει αποδεκτός, άσχετα προς την ιδεολογία, την εθνική του καταγωγή ή τη θρησκεία του. Το μόνο που ζητά η Ευρώπη είναι ο σεβασμός προς τους νόμους του κάθε κράτους, μια παράδοση που έχει τις ρίζες της στο ρωμαϊκό δίκαιο, που αποτελεί τον τρίτο πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Εδώ βρίσκεται η τεράστια διαφορά του ευρωπαϊκού πνεύματος και του ευρωπαϊκού πολιτισμού από τις μουσουλμανικές χώρες: δημοκρατία, νόμος και αγάπη, σεβασμός προς τον άνθρωπο, έναντι μιας παράδοσης εντελώς διαφορετικής, που αποβλέπει (κρυφά ή φανερά) στη συνάρθρωση του «θρησκευτικού»με όλες τις άλλες πτυχές της ζωής ή, αλλιώς, στην αποικιοποίηση του «πολιτικού»και «πολιτιστικού»από το «θρησκευτικό».

Θα υπάρξουν, βέβαια, και αντιρρήσεις (και ορθά) όσον αφορά τη δημοκρατική πραγματικότητα της Ευρώπης και το κατά πόσον ο γνήσιος χριστιανισμός είναι ενεργός στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων. Πράγματι, θα μπορούσε εύλογα να ισχυριστεί κανείς ότι το χριστιανικό μήνυμα έχει κάπως ξεθωριάσει στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες φλερτάρουν με την αθεΐα ή με τη θρησκευτική αδιαφορία. Παρ’ όλα αυτά, ο χριστιανισμός λειτουργεί υποδόρια, κάποτε ίσως και ασυνείδητα, στις ψυχές των Ευρωπαίων, επειδή είναι θεμελιακό κομμάτι της παράδοσής τους. Γι’ αυτό και η Ευρώπη μένει ακατανόητη ως ενότητα λαών δίχως το χριστιανισμό. Αυτό φαίνεται να το έχει καταλάβει πολύ καλά ο Τούρκος πρωθυπουργός (περισσότερο από όσο το έχουν καταλάβει οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες). Ίσως αυτό τον κάνει να «χτυπά» αυτό ακριβώς το σημείο. Ξέρει πολύ καλά ότι, όσο η Ευρώπη είναι «χριστιανικό φρούριο», πολύ δύσκολα θα αλωθεί εκ των έσω, όπως ίσως ελπίζουν πολλοί  «ευσεβείς»μουσουλμάνοι. Το καλύτερο που έχει να κάνει, λοιπόν, επί του παρόντος είναι να προσεύχεται στον… Αλλάχ να παραμείνει η Ευρώπη γνησίως χριστιανική και δημοκρατική, ώστε να μπορεί να δέχεται τις χιλιάδες των μεταναστών και των προσφύγων, που αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις εστίες τους, όχι εξαιτίας των χριστιανών αλλά των ίδιων των μουσουλμάνων.

 

Γιάννης Γ. Τσερεβελάκης