ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στην κορυφαία στιγμή της Θ. Λειτουργίας, όταν γίνεται ο καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων και η μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, ακούμε τον ιερέα να εκφωνεί: «Τα σα εκ των σων σοί προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα»και τον ψάλτη να ψάλλει το: «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά Σου, ο Θεός ημών». Τι σημαίνουν όμως τα λόγια αυτά που ο ιερέας, εξ ονόματος όλων των πιστών που συναπαρτίζουν την εκκλησιαστική σύναξη, απευθύνει στο Θεό; Σημαίνουν: «Θεέ μας, δεν Σου προσφέρουμε τίποτε δικό μας. Σου προσφέρουμε το ψωμί και το κρασί,  τα δικά Σου δηλαδή δημιουργήματα, που είναι ένα μέρος από όλα όσα Εσύ έχεις δημιουργήσει, αφού όλος ο κόσμος είναι δική Σου δημιουργία». Και ο ψάλτης, δηλαδή ο λαός που συμμετέχει στη Θ. Λειτουργία, ψάλλοντας το «Σε υμνούμεν…σοι ευχαριστούμεν…»ευχαριστεί το Δημιουργό Θεό για τα προϊόντα της γης (το ψωμί και το κρασί) που προσέφερε στον άνθρωπο, για να ζήσει σε τούτη τη ζωή, πιο πολύ όμως τον ευχαριστεί για το γεγονός ότι το ψωμί και το κρασί θα μεταβληθούν σε Σώμα και Αίμα Χριστού και η μετάληψή τους θα του χαρίσουν την αιώνια ζωή. Ας μην ξεχνούμε ότι η Θ. Λειτουργία πολύ σωστά ονομάζεται και Θ. Ευχαριστία.
Τα λόγια της Θ. Λειτουργίας/Ευχαριστίας που πολύ σύντομα αναλύσαμε σηματοδοτούν τη στάση της Ορθοδοξίας έναντι του κτιστού κόσμου, της Δημιουργίας δηλαδή του Θεού (της γης, του νερού, του αέρα, των φυτών, των ζώων, των ανθρώπων). Σύμφωνα με όσα είπαμε, όλος ο κτιστός κόσμος, ως θείο δημιούργημα, ανήκει στο Δημιουργό του, ο Οποίος προίκισε τον άνθρωπο με λογική, με λόγο και με συναισθήματα και του έδωσε την εντολή όχι να καταστρέφει και να εκμεταλλεύεται, αλλά να εργάζεται και να φυλάσσει τον κόσμο. Ο κόσμος δόθηκε σε μας τους ανθρώπους σαν ένα δώρο για να το χαιρόμαστε και να το σεβόμαστε, όπως σεβόμαστε τα δώρα που μας κάνουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είμαστε, λοιπόν, οι αγαθοί οικονόμοι, οι «επιστάτες» δηλαδή του κόσμου και όχι οι εκμεταλλευτές του, αυτοί που χωρίς κανένα σεβασμό επεμβαίνουμε στη ζωή και στη φύση, μόνο και μόνο για να κερδίσουμε χρήματα. Ο Θεός μάς δώρισε τον κόσμο κι εμείς οφείλουμε   να ευχαριστούμε το Θεό για τη δωρεά Του αυτή, αναγνωρίζοντας ότι χωρίς αυτή τη δωρεά ανθρώπινη ζωή δεν θα υπήρχε. Σε πρόσφατο μήνυμά του ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, με την ευκαιρία της εορτής της Ινδίκτου (1η Σεπτεμβρίου), ημέρας προσευχής υπέρ του φυσικού περιβάλλοντος, σημειώνει: «Ο περιβάλλων ημάς κόσμος εχαρίσθη ημίν υπό του Δημιουργού ως στάδιον κοινωνικής δραστηριοποιήσεως, αλλά και αγιασμού, προς κληρονομίαν της ανακαινισθησομένης εν τω αιώνι κτίσεως». Ο κόσμος, δηλαδή, είναι χάρισμα του Θεού προς εμάς, για να αγιάσουμε τη ζωή μας και να κληρονομήσουμε όχι αυτόν εδώ τον κόσμο αλλά εκείνον που θα ανακαινιστεί, όταν, όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, θα γίνει ο «καινούργιος ουρανός και η καινούργια γη». Σεβόμενοι το «χάρισμα»του Θεού, σεβόμαστε τον ίδιο το δωρητή Θεό.
Τι κάνουμε όμως εμείς οι άνθρωποι σήμερα; Μάλλον θεωρούμε τον κόσμο ιδιοκτησία μας και ξεχνούμε όχι μόνο τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας αλλά και αυτό που λέει η λαϊκή σοφία: «Αυτό τον κόσμο άλλοι τον είχαν πρώτα, σε μας τον παραδώσανε κι άλλοι τον καρτεράνε». Στην ουσία, τίποτε δεν μας ανήκει. Ό, τι έχουμε μας δόθηκε για να ζήσουμε και να το διαφυλάξουμε για τις μελλοντικές γενιές, που κι αυτές έχουν τα ίδια δικαιώματα με μας.

Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, προσεκτικά γύρω μας. Ας δούμε πιο πέρα από το στενό μας συμφέρον κι ας παρατηρήσουμε τη θαυμαστή σχέση που συνδέει όλα τα όντα, έμψυχα και άψυχα. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Δείχνοντας ασέβεια και μολύνοντας π.χ. τα νερά ή τον αέρα θέτουμε σε άμεσο κίνδυνο όχι μόνο τη δική μας ζωή αλλά και τη ζωή όλων των άλλων όντων από τα οποία εξαρτάται και η δική μας.  Ας δείξουμε το σεβασμό μας σε όλα τα όντα, σε όλη τη Δημιουργία. Δυστυχώς, εμείς οι Κρητικού, ενώ έχουμε πολλές άλλες αρετές, έχει αποδειχθεί ότι συμπεριφερόμαστε με αγριότητα στα ζώα, αυτά που είναι οι πιστοί φίλοι του ανθρώπου. Ας δείξουμε απέναντί τους σεβασμό κι ευαισθησία και ας σκεφτούμε πρώτα ότι είναι κι αυτά πλάσματα του Θεού κι έπειτα ότι κι αυτά πονούν, έχουν συναισθήματα και δείχνουν ευγνωμοσύνη σε όποιον τους συμπεριφέρεται με αγάπη. Ας αγαπήσουμε, λοιπόν, κι ας σεβαστούμε τη Δημιουργία του Θεού.