ΔΙΩΓΜΟΣ

Η λέξη του τίτλου φέρνει αυτόματα στο νου τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών από το Ρωμαϊκό κράτος, όταν εξοντώθηκαν κατά χιλιάδες, με βασανιστικό συχνά τρόπο, επειδή αρνούνταν να προσκυνήσουν τον αυτοκράτορα σαν θεό. Πρόκειται για τους μάρτυρες της πίστεως, πάνω στη θυσία των οποίων εδραιώθηκε η χριστιανική Εκκλησία. Υπήρξαν, όμως (δυστυχώς) θύματα του θρησκευτικού φανατισμού και των χριστιανών αργότερα, κυρίως κατά τον Μεσαίωνα στη Δυτική Ευρώπη, χωρίς βέβαια τη μαζικότητα που είχαν οι διωγμοί στα χρόνια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.

Θα περίμενε κανείς ότι τέτοιοι θρησκευτικής φύσεως διωγμοί θα είχαν εξαλειφθεί από τις κοινωνίες του 21ου αιώνα, ενός αιώνα κατά τον οποίο η τεχνοεπιστήμη αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ο κόσμος της πληροφορίας έχει αλλάξει την εικόνα μας για τους άλλους, τους θρησκευτικά διαφορετικούς από εμάς. Και όμως. Οι διωγμοί και οι διώξεις για θρησκευτικούς λόγους είναι-δυστυχώς-και στις μέρες μας μια σκληρή πραγματικότητα και αφορά κυρίως τους χριστιανούς που ζουν σε μουσουλμανικές χώρες. Από τη Νιγηρία ως το Σουδάν, από τη Συρία ως το Ιράκ και από το Πακιστάν ως την Ινδονησία οι χριστιανοί διώκονται απηνώς. Σε όλο το μουσουλμανικό τόξο της Β. Αφρικής, στην υποσαχάρια Αφρική (Νιγηρία, Κένυα, Σομαλία, Σουδάν), στη Μ. Ανατολή αλλά και στις μουσουλμανικές χώρες της Ασίας και γενικά όπου οι μουσουλμάνοι συναντώνται με τους χριστιανούς, οι τελευταίοι απάγονται, υποχρεώνονται σε εξισλαμισμό, θανατώνονται, αποκεφαλίζονται, καίγονται ή και σταυρώνονται. Επιπλέον, εκκλησίες παραδίδονται στη φωτιά, γυναίκες βιάζονται, ιερείς διακωμωδούνται ή απειλούνται, τα μυστήρια λοιδορούνται. Γενικώς οι χριστιανοί ζουν διαρκώς μέσα σε ένα κλίμα φόβου, περιορισμών, ελέγχου, απειλών και καταπιέσεων. Πρόσφατα τρανταχτά παραδείγματα, στα οποία δόθηκε κάποια έκταση από τα ΜΜΕ, είναι η απαγωγή από μουσουλμάνους και η εξαφάνιση στη συνέχεια των δύο μητροπολιτών από τη Συρία καθώς και η απαγωγή, πάλι από μουσουλμάνους, των καλογραιών από χριστιανικό μοναστήρι στην ίδια χώρα.

Δυστυχώς, οι μαζικές αυτές διώξεις γενικώς κατά των χριστιανών (Ορθοδόξων, Καθολικών, Κοπτών, Μαρωνιτών ή Συροϊακωβιτών) δεν φαίνεται να συγκινούν τα χριστιανικά κράτη της Ευρώπης και της Αμερικής. Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, παγιδευμένοι στα δίχτυα της οικονομικής κρίσης, έχουμε γίνει τόσο κοντόφθαλμοι, ώστε δεν μπορούμε να δούμε και να ενδιαφερθούμε για όσα συμβαίνουν στους ομοθρήσκους μας. Είναι απαράδεκτο να διώκεται ο Χριστιανισμός με τόσο άγριο τρόπο, κι εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα. Τα ιστορικά λάθη των χριστιανικών κρατών απέναντι στους μουσουλμάνους (εκμετάλλευση, πόλεμοι για το πετρέλαιο, αποικιοκρατία) δεν θα πρέπει να λειτουργήσουν ως άλλοθι, για να μείνουμε απαθείς απέναντι σε ένα τέτοιο γεγονός. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι όπου επεκράτησε ο Χριστιανισμός, όπου έφτασε ατόφιο το χριστιανικό μήνυμα της μη βίας, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της ενότητας και της συναδέλφωσης των ανθρώπων, εκεί οι λαοί εκπολιτίστηκαν, εκεί τα ήθη εξημερώθηκαν, εκεί η δημοκρατία βρήκε πρόσφορο έδαφος για να βλαστήσει και εκεί εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επομένως, οι διώξεις κατά των χριστιανών και ο αφανισμός τους από τις περιοχές και τα κράτη που προαναφέραμε, εκτός του ότι συνιστούν μια ανθρωπιστική τραγωδία και αποτελούν ένα πλήγμα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της θρησκευτικής ελευθερίας, έρχονται και σε αντίθεση με όλο το πλέγμα των αξιών του δυτικού κόσμου, ενός κόσμου που ο πολιτισμός του έχει διαποτιστεί από τις χριστιανικές αξίες, στη βάση των οποίων  βρίσκεται η ελευθερία και ο σεβασμός του ανθρώπινου προσώπου.

Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν; Ασφαλώς και δεν διατείνεται κανείς ότι πρέπει να αναληφθεί μια νέα σταυροφορία, ένας ιερός πόλεμος, ούτε και να διώκονται οι μουσουλμάνοι που βρίσκονται στις χριστιανικές χώρες της Ευρώπης. Ένα τέτοιο εγχείρημα αφενός είναι αδύνατο και καταστροφικό και αφετέρου δεν θα διέφερε ως τακτική από αυτήν που χρησιμοποιούν οι μουσουλμάνοι διώκτες. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι για να αμβλυνθεί το φαινόμενο, αν αλλάξουν πολιτική τα μεγάλα δυτικά κράτη απέναντι στα μουσουλμανικά κράτη και να μην επεμβαίνουν στα εσωτερικά τους ούτε και να εκμεταλλεύονται τους πόρους τους μαζί με μια μικρή ομάδα ντόπιων. Οι χριστιανικές εκκλησίες, από τη μεριά τους, να πιέσουν τα χριστιανικά κράτη, ώστε να ενδιαφερθούν για την τύχη των χριστιανών στις μουσουλμανικές χώρες και, συγχρόνως, να ανοίξουν διάλογο με μετριοπαθείς μουσουλμάνους, για να βρεθεί λύση σε ένα τόσο μεγάλο ζήτημα. Κι ο καθένας από μας να θυμάται στην προσευχή του τους χριστιανούς που βρίσκονται υπό διωγμό και να μη ξεχνά ότι ο φανατισμός, από όπου κι αν προέρχεται, είναι καταδικαστέος.

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο (Ιντερνέτ) στην ιστοσελίδα crete plus. gr. Εδώ αναδημοσιεύεται με μικρές αλλαγές.)