Τη Αγία και μεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ

του Παγκάλου,και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης

και ξηρανθείσης συκής.

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται
Εκ του Κατά Ματθαίον. ΚΔ', 3-35

Τω καιρώ εκείνω, καθημένου του Ιησού επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον αυτώ οι Μαθηταί αυτού κατ΄ ιδίαν, λέγοντες Είπε ημίν πότε ταύτα έσται; και τι το σημείον της σης παρουσίας, και της συντελείας του αιώνος; Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπεν αυτοίς Βλέπεται μη τις υμάς πλανήση πολλοί. γαρ ελεύσονται επί το ονόματί μου, λέγοντες Εγώ ειμί ο Χριστός και πολλούς πλανήσουσι. Μελλήσετε δε ακούειν πολέμους, και ακοάς πολέμων οράτε, μη θροείσθε δει γαρ πάντα γενέσθαι, αλλ΄ ούπω εστί το τέλος. Εγερθήσεται γαρ έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν και έσονται λιμοί, και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων. Τότε παραδώσουσιν υμάς εις θλίψιν, και αποκτενούσιν υμάς και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το ονόμά μου. Και τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί και αλλήλους παραδώσουσι, και μισήσουσιν αλλήλους και πολλοί ψευδοπροφήται εγερθήσονται, και πλανήσουσι πολλούς. Και δια το πληθυθήναι την ανομίαν, ψυγήσεται η αγάπη των πολλών. Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται. Και κηρυχθήσεται τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι και τότε ήξει το τέλος. Όταν ουν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το ρηθέν δια Δανιήλ του Προφήτου, εστώς εν τόπω αγίω (ο αναγιγνώσκων νοείτω) τότε οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν επί τα όρη ο επί του δώματος, μη καταβαινέτω άραι τι εκ της οικίας αυτού και ο εν τω αγρώ, μη επιστρεψάτω οπίσω, άραι τα ιμάτια αυτού. Ουαί δε ταις εν γαστρί εχούσαις, και ταις θηλαζούσαις εν εκείναις ταις ημέραις. Προσεύχεσθε δε, ίνα μη γένηται η φυγή υμών χειμώνος, μηδέ εν Σαββάτω. Έσται γαρ τότε θλίψις μεγάλη, οία ου γέγονεν απ΄ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδ΄ ου μη γένηται. Και ειμή εκολοβώθησαν αι ημέραι εκείναι, ουκ αν εσώθη πάσα σαρξ΄ δια δε τους εκλεκτους κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι. Τότε εάντις υμίν είπη Ιδού, ώδε ο Χριστός, η ώδε μη πιστεύσητε. Εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι, και ψευδοπροφήται, και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Ιδού, προείρηκα υμίν. Εάν ουν είπωσιν υμίν Ιδού, εν τη ερήμω εστί, μη εξέλθητε ιδού, εν τοις ταμείοις, μη πιστεύσητε. Ώσπερ γαρ η αστραπή εξέρχεται από Ανατολών, και φαίνεται έως Δυσμών, ούτως έσται και παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Όπου γαρ εν η το πτώμα, εκεί συναχθήσονται οι αετοί. Ευθέως δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων, ο ήλιος σκοτισθήσεται, και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού, και αι Δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται. Και τότε φανήσεται το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ και τότε κόψονται πάσαι αι φυλαί της γης, και όψονται τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί τον νεφελών του ουρανού, μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Και αποσταλεί τους Αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης και επίσυνάξουσι τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ΄ άκρων ουρανών, έως άκρων αυτών. Από δε της συκής μάθετε την παραβολήν όταν ήδη ο κλάδος αυτής γένηται απαλός, και τα φύλλα εκφύη, γινώσκετε, ότι εγγύς το θέρος ούτω και υμείς, όταν ίδητε ταύτα πάντα, γινώσκετε ότι εγγύς έστιν επί θύραις. Αμήν λέγω υμίν, ου μη παρέλθη η γενεά αυτή, έως αν πάντα ταύτα γένηται. Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι.

Από την Υμνολογία της ημέρας

Ήχος πλ. δ' κατά τριφωνία (ΝαΝά)
Στιχ.β'.Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης.
Αλληλούια
Ιδού ο νυμφίος έρχεται εν μέσω της νυκτός
και μακάριος ο δούλος, όν ευρήσει γρηγορούντα
ανάξιος δε πάλιν, όν ευρήσει ραθυμούντα.
Βλέπε ούν, ψυχή μου,
μη τω ύπνω κατενεχθής,
ίνα μη τω θανάτω παραδοθής,
και της βασιλείας έξω κλεισθής
αλλά ανάνηψον κράζουσα
Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών
προστασίας των Ασωμάτων σώσον ημάς.

Κάθισμα. Ήχος α΄ (Νάος) Τον τάφον σου Σωτήρ
Τα πάθη τα σεπτά, η παρούσα ημέρα,
ως φώτα σωστικά, ανατέλλει τω κόσμω
Χριστός γάρ επείγεται, του παθείν αγαθότητι
ο τα σύμπαντα, εν τη δρακί περιέχων,
καταδέχεται, αναρτηθήναι εν ξύλω,
του σώσαι το άνθρωπον.

Ήχος β΄ Ωδή α΄ μέλος σύντομο ειρμολογικό
Τω την άβατον, κυμαινομένην θάλασσαν,
θείω αυτού προστάγματι, αναξηράναντι,
και πεζεύσαι δι΄αυτής,
τον ισραηλίτην λαόν καθοδηγήσαντι,
Κυρίω άσωμεν
ενδόξως γάρ δεδόξασται.
Διακονήσαι, αυτός ελήλυθα,
ου την μορφήν ο πλαστουργός, εκών περίκειμαι,
τω πτωχεύσαντι Αδάμ,
ο πλουτών θεότητι, θείναι εμήν τέ αυτού,
ψυχήν αντίλυτρον,
ο απαθής θεότητι.
Ωδή θ΄
Εμεγάλυνας Χριστέ, την τεκούσάν σε Θεοτόκον,
αφ΄ής ο πλάστης ημών, ομοιοπαθές περιέθου σώμα,
το των ημετέρων λυτήριον αγνοημάτων
ταύτην μακαρίζοντες,
πάσαι γενεαί σε μεγαλύνομεν.

 

Δοξαστικό των αίνων.

Δόξα, και νυν ήχος πλ. α΄

Κύριε, ερχόμενος προς το πάθος, τους ιδίους στηρίζων μαθητάς έλεγες, κατ΄ιδίαν παραλαβών αυτούς Πώς των ρημάτων μου αμνημονείτε, ων πάλαι είπον υμίν, ότι προφήτην πάντα ου γέγραπται, ει μη εν Ιερουσαλήμ αποκτανθήναι; Νυν ουν καιρός εφέστηκεν, όν είπον υμίν ιδού γάρ παραδίδομαι, αμαρτωλών χερσίν εμπαιχθήναι, οι και σταυρώ με προσπήξαντες,
ταφή παραδόντες, εβδελυγμένον λογιούνται ως νεκρόν. Όμως θαρσείτε τριήμερος γάρ εγείρομαι, εις αγαλλίασιν πιστών, και ζωήν την αιώνιον.

Πηγή: http://www.imkby.gr